Człowiek nie pracuje tylko po to, żeby ciągle płacił rachunki, spłacał kredyty i sprawiał przyjemności innym. Przychodzi taki czas w życiu, że trzeba sprawić przyjemność samemu sobie. Dlatego w tym roku na Święta Bożego Narodzenia postanowiłem sprawić sobie prezent. Jaki może być najlepszy prezent dla mężczyzny? Samochód! Nie jakiś tam piętnastoletni, sprowadzony z Danii czy Włoch. Nowy! Nie żaden dziadowóz. Jestem już w takim wieku, że trzeba trochę przymaskować kilkadziesiąt siwych włosów. A co najlepiej odmładza człowieka ? Auto sportowe!
Z racji tego, że nie lubię lewicy i tych wszystkich lewicopodobnych pseudoekologów, postanowiłem wybrać auto z silnikiem spalinowym. Takim konkretnym. Żeby 50 złotych na paliwo nie wystarczało na kilka dni jazdy, tylko na przejazd z jednej stacji benzynowej do drugiej (położonych w tym samym mieście). Czasami jestem podobny do mojego kota – tak jak on mam ciągoty w kierunku produktów premium, choć nie zawsze mnie na nie stać. Ale w końcu trzeba kupić coś konkretnego, żeby zaliczyć się do grona tych najbogatszych i najwspanialszych.
Jakie auto kupić na Święta Bożego Narodzenia?
Zawsze marzył mi się pickup. Ale niektórzy mówią, że to samochód dla budowlańca, albo mieszkańca aglomeracji, który wozi na nim krowy. Nie mam krowy, mam kota.
SUV mi się nie podoba, bo wszystkie są podobne do siebie i żaden nie wyróżnia się na ulicy. Masówka, jak parówki drobiowe, które są tylko przepakowywane w inne opakowania, a i tak wszędzie jest mięso oddzielone mechanicznie ze skrzydeł.
Limuzynę już mam.
Zatem trzeba kupić jakieś auto sportowe.
Port lotniczy Doha, lotnisko Doha, Autor Michał Lisiak
Nagła okazja – samochód bez podatku!
W trakcie przesiadki w Doha (Katar) spotkała mnie i moją partnerkę niemiła niespodzianka. Lot powrotny z drugiego domu do Polski został przesunięty o całe 5 godzin. W związku z tym spacerowaliśmy sobie po lotnisku, oglądając różne ciekawe rzeczy. A to poziome, ruchome schody dla leni, a to różne wielkie misie, w tym ogromnego, żółtego Teddy’ego.
Najbardziej interesował nas food court, bo tam czekało na nas darmowe biryani. A kiedy dowiadujemy się, że coś jest za darmo, to moglibyśmy 20 kilometrów po pustyni iść, żeby to dostać.
I nagle, przed samym food courtem, znaleźliśmy się w strefie bezcłowej portu Doha.
Stosując umiejętne tricki (opanowane do perfekcji), mające na celu odciągnięcie partnerki od sklepów z kosmetykami i biżuterią, nagle znaleźliśmy się naprzeciwko auta. Wymarzonego auta. Idealnego. Sportowe. Ponadczasowe. Drogie jak cholera. Ładne. Wszystkich szlag trafi, jak kupię.
Co prawda, na grzyby nie pojadę do lasu, ani do marketu po 3 worki cementu na schody i kilka pustaków. Ale skoro mam dołączyć do ludzi najwyższej kasty, to nie będę się więcej babrać takimi czynnościami.
McLaren GT5 Autor Michał Lisiak
McLaren GT – śmiał się do mnie, jak członkowie i członkinie PO do Tuska
Niziutki, czarny, błyszczący. Powiedziałbym, że go smalcem wysmarowali, gdyby nie stał w muzułmańskim kraju. Ale może to smalec z krowy, albo z wielbłąda. Nie wiem. Na ceramikę to nie wyglądało, bo sam wiele razy kładłem. Raczej na warstwę płynnego szkła.
McLaren GT wyglądał jak mały statek kosmiczny. Jego długie, przednie reflektory mrugały do mnie zalotnie, a jego wloty powietrza przyciągały mnie do siebie.
– Kup mnie – wyszeptał – Przecież wiem, że masz zakopane trochę złota i banknotów w puszcze po kocim pokarmie. Zapakowałeś to w kilka warstw folii, zawiązałeś w gumki recepturki i zakopałeś pod drugim drzewem od strony domu. Co z tego masz? Ludzie postrzegają Cię jedynie jako zwykłego człowieka. Ja sprawię, że będziesz kimś!
– W sumie, racja – pomyślałem, patrząc na linię dachu, boczne linie szyb i tylny panel świetlny.
– Kup mnie – wyszeptał McLaren po raz drugi – Masz to włoskie pudło, które tylko żre paliwo i na nikim nie robi wrażenia. Ja zużywam trzy razy tyle, ale za to jak przelecimy przez miasto, to wszystkim mordy powykręca z zazdrości. Sąsiedzi zzielenieją, rodzina też. I tak cię nie lubią, ale szlag ich trafi.
– W sumie, racja – pomyślałem, patrząc na auto – Skąd ta cholera to wszystko wie? Sztuczna inteligencja, czy jak? A może to ten, co sprzedaje to brzuchomówca, albo inny jasnowidz i teraz mi tu miesza w głowie, żeby pieniędze wyłudzić?
Elegancki pan jednak w niczym nie wyglądał na brzuchomówcę czy oszusta. Powierzyłbym mu portfel, wiedząc, że nawet jedna moneta z niego nie zginie.
– Kup mnie – wyszeptał McLaren po raz trzeci – Wymienisz sobie kobitę na nową. Będziesz miał dwie 18 letnie Tajki. Twoja narzeczona to już stara kobieta, 36 lat.
– O nie, jest całkiem fajna – obruszyłem się.
– Spoko, spoko, będzie wyglądać na 18 lat, kiedy usiądzie obok siebie – wyprostował sprawę McLaren.
– Tu mówisz całkiem do rzeczy – zgodziłem się.
– Ty też. Jak dwudziestolatek.
– Och doprawdy, jesteś zbyt miły – uśmiechnąłem się do czarnej piękności.
– Cztery litry pod maską, bracie – kusił McLaren – Cztery litry. V8. Potęga. 612 koni mechanicznych. Napęd na tył. Podwójne turbo. Pojedziemy na zebranie koła ekologów, albo lewicowych postępowców, którzy wierzą, że rowery zmienią świat.
– Podoba mi się ten plan! – odpowiedziałem z radością.
– Brachu! Kabina, jak wnętrze F-22. Wsiadaj, nie czekaj. Wspomagania, asystenci, audio najwyższej klasy. Czekaj no, sprawdzę, co tam lubisz, w historii Twojej muzyki na jutubku. Co to za smęty? O, to mi się podoba. Patrz, bracie jak jadę z całej mocy.
– Biorę – krzyknąłem.
– Milion złotych, ale bez cła!
– Biorę! – krzyknąłem po raz drugi.
I się obudziłem, bo przysnąłem obok partnerki na wygodnym siedzonku, niedaleko miejsca, gdzie ta czarna perła stała.
Wstałem, wziąłem swoją miłość za rączkę i ruszyliśmy w stronę restauracji, żeby się załapać na darmowe biryani, zanim reszta pasażerów zeżre i nic nie zostawi.
Spojrzałem na McLarena i pomyślałem sobie – pamiętaj, dziadu, jest coś takiego jak wartość rezydualna. Kiedy spadnie do 1 procenta początkowej wartości, wtedy cię kupię.
Tylko po co, skoro nie można tobą pojechać na grzyby, ani przewieźć trzech worków cementu i kilku pustaków?
